Michael Chiou - Freelance researcher Η Ελληνική αποτελεί τυπική γλώσσα απαλοιφής υποκειμένου (pro-drop language), δηλαδή επιτρέπει την παράλειψη των αντωνυμιών στη θέση του εμφανούς υποκειμένου προτάσεων. Παρόλο που γενικά προτιμώνται δομές με μηδενικό υποκείμενο, υπάρχει και η επιλογή μιας πιο χαρακτηρισμένης αναφορικής έκφρασης όπως ο πλήρης αντωνυμικός τύπος αυτός ή το αναφορικό στοιχείο ο ίδιος. Το γεγονός αυτό εγείρει δύο σημαντικά ζητήματα: (α) Τι συμβαίνει όταν η αντωνυμία αυτός ή το αναφορικό στοιχείο ο ίδιος χρησιμοποιούνται αντί της μηδενικής αντωνυμίας; και (β) Ποιες είναι οι αρχές που ακολουθούν οι ομιλητές στη χρήση και ερμηνεία αυτών των αναφορικών εκφράσεων; Με βάση θεωρίες όπως των Levinson (1987, 1991, 2000) και Huang (2000, 2007) υποστηρίζεται ότι η προτίμηση για εκπεφρασμένη αναφορική έκφραση αντί της μηδενικής σχετίζεται με το αξίωμα του τρόπου του Levinson «μην χρησιμοποιείς μια περίπλοκη, ασαφή ή μαρκαρισμένη έκφραση χωρίς λόγο». Μια λύση αποτελεί η πρόταση να θεωρηθεί ότι αυτός ο «λόγος» σχετίζεται με μια διαζευκτική ή μια πιο μαρκαρισμένη ερμηνεία με όρους «μη προβλεψιμότητας». KEYWORDS: implicature, neo-Gricean pragmatic theory, overt pronoun, point of view, zero pronoun