Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης έρευνας σε εξέλιξη με αντικείμενο την άρνηση, ένα φαινόμενο ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τη λειτουργία των γλωσσικών συστημάτων της γαλλικής και της ελληνικής. Σε πολλές περιπτώσεις, στα γαλλικά απαντά ένα λέξημα με αρνητική σημασία σε μια καταφατική πρόταση, εκεί όπου τα ελληνικά χρησιμοποιούν στη μετάφραση λεξήματα με θετική σημασία σε μια αρνητική πρόταση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του γαλλικού επιρρήματος peu. Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί οι Έλληνες μεταφραστές επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν συντακτική άρνηση από τη στιγμή που θα μπορούσαν να μεταφράσουν τη λέξη peu με την αντίστοιχή ελληνική λίγο. Η βασική μας υπόθεση είναι ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στις επιλογές τους, που γίνονται σε επίπεδο λόγου, και τη γλώσσα ως σύστημα. Στην παρούσα εργασία επιδιώκουμε να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα αναλύοντας λεπτομερώς τη συμπεριφορά του λεξήματος peu στο λόγο και στηρίζοντας την επιχειρηματολογία μας σε έρευνες για τη διαφορά μεταξύ των peu και un peu. Η αντιπαραβολική προσέγγιση που υιοθετούμε είναι αυτή της Guillemin-Flescher (1981), σύμφωνα με την οποία η πρακτική της μετάφρασης επιτρέπει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των γλωσσικών φαινομένων και των συστηματικών αλλαγών που εμφανίζονται όταν περνάμε από τη μια γλώσσα στην άλλη.